SEDMA EPIZODA MALE ŠKOLE IMUNIZACIJE
Kakav je odnos vakcinacije i autizma?
U ovoj epizodi, bavićemo se detaljnim pregledom naučnih radova koji su ispitivali odnos vakcinacije i autizma. Kad kažem detaljnim, to zaista i mislim, pa molim čitaoce da se naoružaju strpljenjem, jer je ovo ozbiljan naučni tekst i nije jednostavan za razumijevanje. Da bi se tema izložila na pravi način, a da se naučni dokazi ne okrnje, nije je bilo moguće dodatno pojednostaviti.
Radi razumjevanja daljeg izlaganja moramo prvo da pojasnimo kakvi tipovi medicinskih naučnih studija postoje i kolika je njihova pouzdanost. Ova digresija će nekome možda biti malo opširna, ali je jako značajna da bi se pravilno odmjerila težina dokaza za i protiv tvrdnje da je vakcinacija uzročnik autizma.
Najmanju pouzdanost od svih tipova naučnih studija imaju istraživanja u laboratorijama (npr. na kulturi ćelija – tzv. „in vitro studije“), a zatim istraživanja na životinjama. Iako je testiranje dejstva supstance u laboratorijskim uslovima neophodan prvi korak u proizvodnji novog lijeka, to što ona ispoljava očekivani efekat „in vitro“, nikako ne znači da odmah možemo zaključiti da će tako biti i u organizmu čovjeka.
Živi organizam je jedan izuzetno kompleksan sistem, u kome se desetine hiljada biohemijskih procesa odvijaju istovremeno, tako da mogu imati značajan međusobni uticaj kao i uticaj na to kako će se neka supstanca ponašati i kakve će efekte ispoljiti.
Što se istraživanja na životinjama tiče, ona daju pouzdanije rezultate jer se sprovode na živom organizmu, ali zbog razlika u metabolizmu između eksperimentalnih životinja i ljudi, pozitivan nalaz na životinjskom modelu nikako ne znači da se rezultat istraživanja može automatski primjeniti na ljudima, budući da razlike u metabolizmu uvijek postoje, a nekada su i veoma značajne.
Što se istraživanja na ljudima tiče, najmanju pouzdanost ima istraživanje tipa prikaza slučaja (case report). U pitanju je prikazivanje nekog neobičnog slučaja, npr. neuobičajene prezentacije neke od ranije poznate bolesti, ili reakcije na neki novi tretman i sl.
U suštini, ovo nije ništa više od anegdote upakovane u lijepo pakovanje i vrijednost prikaza slučaja je samo u tome da posluži kao polazna tačka za neko dalje istraživanje.
Iz case report-a se ne bi smjeli izvlačiti nikakvi zaključci iako se ovakav anegdotalni dokaz neprestano koristi u svakodnevnim konverzacijama među laicima da bi se „tumačile“ neke pojave:
„Moj đede je pušio po dvije kutije dnevno tokom 80 godina i živio je 103 godine! To znači da pušenje nema nikakve veze sa infarktom i rakom pluća, to je čista izmišljotina.“
To je isto kao da kažemo: „Baš sam se dobro najeo za ručak, dakle glad u svijetu ne postoji.“
Sledeće istraživanje po nivou pouzdanosti je studija presjeka ili studija prevalence (cross sectional study). Ona se obično sprovodi u vidu ankete (što je nepouzdano) ili pregledom medicinske dokumentacije (pouzdanije).
Međutim, ovakva istraživanja u suštini služe samo da odrede stepen učestalosti (prevalence) neke bolesti u populaciji u datom trenutku u vremenu, i da posumnjaju na vezu između neke bolesti i neke druge pojave, ali ni u kom slučaju ne mogu da potvrde uzročnost.
Na primjer, ako je u određenoj studiji prevalence uočeno da je veliki procenat pacijenata koji su umrli od srca uzimao lijek X, to nikako ne znači da je lijek X uzrok povećane smrtnosti.
Možda je u pitanju obrnut odnos uzročnosti, možda su ti pacijenti imali ozbiljniju bolest srca, zbog koje su bili u povećanom riziku od umiranja, a ta ozbiljnija forma oboljenja je zahtijevala da uzimaju lijek X. Zato se ove studije mogu koristiti samo kao polazna tačka za nova istraživanja u kojima bi se utvrdila uzročno-posljedična povezanost nekih pojava.
Međutim, ovakve studije imaju veći značaj za isključivanje nego za potvrđivanje uzročnosti, odnosno kad se studijom prevalence isključi veza između dvije pojave, jako je mala vjerovatnoća da se nekim drugim tipom istraživanja ta uzročnost može potvrditi.
Nešto veću vrijednost u utvrđivanju kauzalnosti (uzročnosti) ima tzv. studija slučaja i kontrola (uporednika), eng. case-control study, u kojoj se počinje od ishoda, odnosno bolesti, a onda se pokušava naći uzrok tog ishoda koji se odigrao negdje u prošlosti.
Ovakvo istraživanje podrazumjeva da se formiraju dvije grupe ispitanika, jedna sa određenim ishodom (npr. bolest srca), a druga bez tog ishoda (kontrolna grupa), te da se onda pokuša naći veza sa faktorom X (npr. povišen nivo holesterola) tako što će se upoređivati učestalost faktora X u obje grupe.
Najveći problem u ovakvoj vrsti istraživanja je isključiti svaki mogući nezavisni spoljni faktor koji bi mogao da poremeti rezultat istraživanja, tj. tokom dizajniranja studije ulaže se dodatni napor kako bi se grupe koje se porede razlikovale u što manje odlika.
Idealno bi bilo da obje grupe budu identičnog sastava po uzrastu, polu, socio-ekonomskom stanju i drugim faktorima, a da se razlikuju samo po prisustvu odnosno odsustvu bolesti koja se proučava.
Naučni dokazi dobijeni u kohortnim studijama (cohort study) imaju nešto veći značaj. Ove studije takođe podrazumjevaju odabir dvije grupe ispitanika, međutim, za razliku od prethodne vrste istraživanja, ovdje se ispitanici ne dijele prema prisustvu bolesti koju ispitujemo već prema faktoru rizika koji proučavamo (npr. pušači i nepušači), i njegovom uticaju na određeno stanje. Npr. kod ove dvije grupe pratimo učestalost pojave bolesti srca ili dijabetesa (pri čemu je bitno da na početku ispitivanja ni u jednoj grupi nema pojedinaca koji su oboljeli od ovih bolesti).
Ovakva istraživanja su vrlo pouzdana kad je riječ o utvrđivanju kauzalnosti, jer nam omogućavaju da pratimo evoluciju određenog patološkog stanja kroz vrijeme, kao i vremenski uticaj pretpostavljenog uzročnog faktora, ali problem je što praćenje ispitanika mora trajati sve dok oni ne ispolje određeni poremećaj što može biti i godinama.
Poređenje učestalosti bolesti između, u našem primjeru, pušača i nepušača ukazuje na doprinos pušenja ispoljavanju određenog stanja ili bolesti, pod uslovom da se ispitanici nisu razlikovali po drugim karakteristikama.
Randomizovane kontrolisane studije (randomized controlled trial) su zlatni standard naučnog istraživanja i daju najpouzdanije rezultate. Ovaj tip istraživanja se obično koristi u kliničkoj fazi ispitivanja novih lijekova, ili radi poređenja efektnosti dva različita lijeka.
Studija se sprovodi tako što se odabere ispitivana populacija, a zatim se metodom potpuno slučajnog izbora (randomizacija) polovina članova populacije svrsta u grupu koja će biti izložena određenom faktoru (najčešće novom lijeku), a polovina u grupu za poređenje – tzv. kontrolnu grupu, koja neće biti izložena ispitivanom faktoru.
Najčešće polovina studijske populacije dobija lijek koji sadrži aktivnu supstancu (ispitivana grupa), a polovina placebo (kontrolna grupa), a da pri tome ni ljekari koji sprovode studiju, ni pacijenti koji uzimaju lijek, ne znaju ko uzima aktivni lijek, a ko placebo. Zato se za ova istraživanja kaže da su „dvostruko slijepa“ i „placebo kontrolisana“.
Jasno je da se ovakvim pristupom u potpunosti zaobilazi psihološka pristrasnost među ispitanicima koja može da utiče na interpretaciju rezultata.
Na samom vrhu piramide naučnih studija, nalaze se sistematski pregledi (revizije) i meta analize (systematic review and meta-analysis). Ovo nisu naučne studije u užem smislu riječi već revizije i sumarne analize ranije sprovedenih studija. Sistematski pregledi detaljno pročešljavaju svu poznatu literaturu o nekoj temi i zatim sažimaju svo poznato znanje u jedan naučni rad.
Meta analiza ide i korak dalje pa podatke iz velikog broja prethodnih eksperimenata podvrgava novoj statističkoj analizi.
Ova istraživanja daju višestruko pouzdanije rezultate od bilo koje druge vrste eksperimenta, najviše zbog toga što povećavaju veličinu uzorka populacije obuhvaćenog studijom, zatim što izbjegavaju zamku pojedinačne loše studije, jer čak i loše dizajnirana i loše sprovedena istraživanja, povremeno nađu svoj put do naučnih časopisa.
Recimo na primer da je 19 naučnih eksperimenata utvrdilo da faktor X ne izaziva oboljenje srca, a jedna studija je, sasvim suprotno, otkrila da izaziva.
U prethodnoj epizodi sam već naveo psihološku pojavu poznatu kao pristrasno potvrđivanje (confirmation bias) koja dovodi do toga da se ljudi koji vjeruju npr. u povezanost faktora X sa bolestima srca, uhvate upravo za studiju koja to potvrđuje, a zanemare 19 drugih koje tu vezu nisu našle.
E, pa sistematske revizije služe upravo tome, da ovakve, pojedinačne studije stave u širi kontekst, dok meta analize, statističkom obradom svih istraživanja (u ovom primjeru svih 20) daju realnu sliku uzročno posljedičnih odnosa.
Kad vidite da neko istraživanje nosi oznaku systematic review ili meta analysis,možete sa punim povjerenjem da prihvatite njegove rezultate.
Osim toga, jedan od najvažnijih faktora koji utiču na pouzdanost naučne studije jeste veličina uzorka posmatrane populacije. Naravno, što je uzorak veći, to je veća i pouzdanost nalaza.
Ako npr. vršeći naučni eksperiment bacim novčić tri puta i tri puta uzastopno ispadne „glava“, mogu doći do pogrešnog zaključka da pri bacanju novčića ne postoji drugi ishod osim „glava“. Ali, ako to uradim 100 ili 1000 puta, dobija se mnogo pouzdaniji uzorak za statističku analizu.
Isto važi i za populacione naučne studije, kod kojih svaki dodatni član populacije koju ispitujemo, predstavlja novo „bacanje novčića“ i povećeva pouzdanost rezultata.
A sada da vidimo šta nauka ima da kaže o odnosu vakcinacije i autizma.
Kao što smo vidjeli, dizajn naučne studije, kao i veličina uzorka obuhvaćenog istraživanjem od ključne su važnosti za pouzdanost dobijenih rezultata.
Na antivakcinalnim sajtovima se često citiraju različita istraživanja koja navodno dokazuju vezu između vakcinacije i autizma.
Međutim, mnoga od tih istraživanja uopšte nisu istraživanja o autizmu, već studije na kulturama ćelija ili životinjama kojima se pokušava dokazati mehanizam kojim neke komponente vakcina mogu izazvati oštećenja. Čak i kada se takav mehanizam na kulturi ćelija dokaže, to nikako ne znači da će ta supstanca nužno izazvati isti efekat u organizmu, pa tako se ni rezultat takve studije ne može automatski prenijeti na ljude, iako antivakcinalisti to redovno rade. Istraživanja u laboratoriji i na životinjama mogu samo da posluže kao polazna tačka za epidemiološke (populacione) studije na ljudima.
Tako recimo imamo jedno pilot istraživanje (Hewitson et al. 2010) sprovedeno na uzorku od 16 majmuna vrste Macaca mulatta koje je pokazalo da izloženost mladih majmuna vakcinama koje se uobičajeno primaju u djetinjstvu, dovodi do poremećaja sazrijevanja regije mozga poznate kao amigdala, a koja je, između ostalog odgovorna za emocionalnu ekspresiju.
Međutim, u pitanju je bila samo pilot studija, sa jako malim uzorkom (16 majmuna).
Kada je izašla puna studija (Gadad et al. 2015) sa znatno većim uzorkom (79 majmuna) rezultat je bio sasvim suprotan, nije nađena nikakva veza između vakcinacije, sazrijevanja moždanih regija i poremećaja ponašanja kod mladih majmuna.
Postoje populacione studije koje tvrde da su dokazale uzročno posljedični odnos između vakcinacije i autizma, ali to su rijetki, pojedinačni primjeri, čiji su rezultati u kontradikciji sa većinom druge naučne literature, i koji u osnovi imaju neku (slučajnu – iz neznanja, ili namjernu – iz zle namjere, naravno) metodološku grešku.
Tako na primjer studija Seneff et al. 2012 pronalazi vezu između aluminijuma iz vakcina i učestalosti autizma i MMR vakcine (koja i ne sadrži aluminijum !?!?) i autizma.
Međutim, problem sa ovim istraživanjem jeste u tome što kao izvor podataka za učestalost autizma ne uzima registar bolesti SAD-a (gdje se prijavljuju samo sigurno dijagnostikovani slučajevi neke bolesti, a dijagnoza autizma se ne postavlja ni lako ni brzo već je potrebna evaluacija od tima eksperata) koji je jedini pouzdani izvor statističkih podataka, već koristi VAERS (Vaccine Adverse Events Reporting System) sistem prijavljivanja neželjenih dejstava vakcina, koji je otvoren za sve i u koji se mogu prijaviti i bizarne situacije.
To znači da putem ovog sistema, svako može da prijavi pojavu za koju sumnja da je izazvana vakcinom (ne mora da bude dijagnostikovana od strane ljekara), bilo sam primalac vakcine, njegov roditelj/staratelj, ljekar koji je dao vakcinu, proizvođač vakcine itd.
Jasno je da je ovakav otvoreni sistem jako koristan, jer omogućava da se svaka sumnja pomno istraži, ali je ujedno i nepouzdan izvor informacija za statističku analizu, jer se ne radi o pacijentima sa potvrđenom dijagnozom, već o pojavama za koje je neko samo posumnjao da su izazvane vakcinom.
Ovakav način prikupljanja podataka o učestalosti autizma u potpunosti diskredituje rezultate ovog istraživanja.
Sledeća studija, Deisher et al. 2014, je utvrdila korelaciju između uvođenja određenih vakcina (MMR, Hepatitis A i varicela) i porasta broja slučajeva autizma u SAD-u, Zapadnoj Australiji, Velikoj Britaniji i Danskoj.
Takođe jedan primjer lošeg naučnog istraživanja, najviše zbog tzv. cherrypicking-a (u bukvalnom prevodu – branje trešanja, a u naučnom slengu označava pojavu da autor rada ne podvrgava statističkoj analizi sve dostupne podatke, već bira samo one koji idu u prilog njegovoj tezi), ali i zbog lošeg statističkog metoda.
Sada slijedi, u naučnim krugovima ozloglašena studija Tomljenovic i Shaw 2011, jedno od najčešće citiranih istraživanja po antivakcinaškim sajtovima, jer navodno dokazuje uzročnu povezanost između aluminijuma u vakcinama i autizma, upoređivanjem učestalosti autizma sa učestalošću vakcinacije vakcinama koje sadrže aluminijum u SAD-u i nekoliko drugih razvijenih zemalja.
Najveći problem sa ovim, kao i prethodnim istraživanjima je što su to sve studije presjeka (dakle studije prevalence – učestalosti) koje mogu samo da ukažu na neku (obično koincidentalnu vremensku) povezanost, a nikako da dokažu uzročnost, što autori u svom radu tvrde.
Međutim, nije samo problem u neosnovanim zaključcima, već je ovdje još veći problem u statističkoj metodi, iako su u pitanju čitave države, sa ogromnim brojem ispitanika.
Način na koji su tretirani prikupljeni podaci doveli su do statističke greške poznate kao ekološka greška (ecological fallacy), koja nastaje kada se velika količina podataka (npr. čitava država) tretira kao jedinstveni podatak za statističku analizu. Takva vrsta analize zapravo isključivo dopušta donošenje zaključaka o cijeloj grupi, a nikako o individuama koje tu grupu čine.
Drugim riječima, dokazuje se samo da države koje imaju najviše vakcina, imaju najviše nivoe autizma, a ne da pojedinci koji te vakcine primaju imaju povećan rizik od autizma. Zbog toga je i zaključak studije jako problematičan, jer na nivou država funkcioniše mnoštvo drugih faktora koji mogu biti razlog različitog nivoa dijagnostikovanja autizma u njima, faktora potpuno nezavisnih od vakcinacije.
Drugi problem se odnosi na način na koji su koristili podatke o vakcinaciji i nivou autizma iz registara različitih zemalja koje su proučavali, odnosno u načinu na koji su birali koje podatke da iskoriste (ponovo cherrypicking). Detaljniju analizu ovog rada (na engleskom) možete pogledati ovdje.
To što neka studija prevalence pronađe vezu između dvije pojave, ne znači nužno da ta veza stvarno postoji, a naročito ne da je uzročno-posljedična. U studijama koje pokušavaju da dokažu povezanost između vakcinacije i autizma, često se mogu vidjeti grafikoni poput ovog, koji pokazuje poklapanje krivulja stope autizma sa stopom izloženosti djece živi iz vakcina u Kaliforniji od 1985.do 1998.
Međutim postoji i ovakav grafikon, koji pokazuje savršeno poklapanje krivulje prodaje organske hrane u Americi sa krivuljom učestalosti autizma.
Ako zaključke donosimo samo na osnovu pojedinačnih grafikona, onda možemo ustvrditi da postoji uzročno-posljedična veza ne samo između količine žive u vakcinama i autizma, već i izmeđukonzumiranja organski proizvedene hrane i autizma.
Da stvari nisu tako jednostavne još bolje ilustruje ovaj grafikon koji pokazuje da se promjena stope razvoda u američkoj državi Mejn savršeno poklapa sa promjenom potrošnje margarina po glavi stanovnika.
Kao što vidimo, to što se dvije krivulje poklapaju, ne mora baš ništa da znači (ili je potrošnja margarina ipak na neki misteriozni način povezana sa stabilnošću braka, barem u državi Mejn).
Studija od autora Gallagher and Goodman 2010, bavila se vezom između hepatitis B vakcine i autizma i utvrdila je da su muška djeca, vakcinisana u prvom mjesecu života, u tri puta većem riziku da dobiju autizam od one koja su vakcinisana kasnije, ili nikad nisu vakcinisana.
Međutim, najveći problem kod ovog istraživanja je mali uzorak korišćen za statističku analizu, jer je obuhvatio samo 31 dijete vakcinisano u prvom mjesecu života koje je kasnije dobilo autizam.
Iako je kontrolna grupa (neautistična djeca) bila mnogo veća (više hiljada ispitanika), to ne utiče na pouzdanost nalaza, jer je pouzdanost statističke analize ograničena veličinom njenog najmanjeg uzorka, tako da se njihov nalaz nikako ne može smatrati sigurnim.
Neke studije koje pokušavaju da pronađu vezu između vakcinacije i autizma imaju drugačiji pristup.
Tako je istraživanje Singh et al. 2002 upoređivalo je nalaz MMR antitjela i anti-MBP (bazni protein mijelina – jedna bjelančevina iz bijele mase mozga) kod autistične i neautistične djece.
Uzorak je takođe relativno mali (125 ispitanika u grupi autistične djece, 92 u kontrolnoj grupi), ali je rezultat ono što baca najveću sumnju na čitavo istraživanje.
Prema njihovim nalazima 60% autistične djece je imalo antitjela na MMR, dok ona nisu nađena ni kod jednog djeteta iz kontrolne grupe, što je ekstremno neobično s obzirom da su sva djeca iz obje grupe vakcinisana.
Znajući da MMR vakcina ima efikasnost od 85 do 95 odsto (što znači da su se antitjela morala naći u tolikom procentu u obje grupe), jasno je da, ili nisu imali dobar metod za detekciju nivoa antitjela, ili su falsifikovali rezultat. I u jednom i u drugom slučaju, to je dovoljno da se rezultat ovog istraživanja može odbaciti.
Kao kruna antivakcinalne nauke, tu su i revizije literature, međutim nisu u pitanju sistematske revizije koje u obzir uzimaju svu raspoloživu naučnu literaturu na datu temu, već nesistematske, koje podrazumjevaju da autori po svom slobodnom izboru određuju koja će naučna istraživanja uključiti u reviziju, a koja ne.
Problem sa ovakvim radovima se lako uočava – ako autori nastupaju sa predrasudama, odnosno sa unaprijed određenim stavom o datoj temi, to će izrazito uticati na njihov izbor radova, a time i na zaključak revizije.
Najznačajnije u ovoj grupi su dvije sledeće revizije: Shaw, Tomljenovic. 2013b, i Shaw et al. 2014a.
Ovi radovi zapravo ne sadrže nikakve dokaze o uzročnoj povezanosti između vakcina i autizma već iznova postavljaju hipoteze o mogućim mehanizmima toksičnog dejstva sastojaka vakcina na nervni sistem, potpuno ignorišući činjenicu da već postoji mnoštvo populacionih studija kojim su te hipoteze već testirane i odbačene.
To je kao da jedno pored drugoga stavimo slona i miša, a zatim odemo na drugi kraj prostorije, uzmemo dvogled i njime posmatramo miša, diveći se njegovoj veličini.
Osvrnuvši se još jednom na kvalitet gore navedenih studija, moramo naglasiti da sva antivakcinalna istraživanja spadaju u dno piamide kvaliteta naučnih studija, bez ijedne sistematske revizije i meta-analize.
S druge strane, u literaturi se može pronaći preko stotinu naučnih radova koji nisu našla vezu između između vakcinacije i autizma, a ovdje ćemo prikazati samo najznačajnije studije (one najbolje dizajnirane i sa najvećim uzorkom).
Nekoliko studija presjeka, ciljalo je da pronađe povezanost između vakcinacije i ASD-a. Da ona postoji, očekivali bismo da su u populacijama sa većim obuhvatom MMR vakcinacije, stope autizma veće.
Međutim studija (Dales et al. 2001, http://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/193604) koja je baš na to bila upućena, našla je da učestalost ASD-a nije bila povezana sa procentom vakcinisanih.
Takođe, ako veza između autizma i MMR vakcinacije zaista postoji, očekivalo bi se da će neposredno nakon uvođenja MMR vakcine doći do naglog porasta učestalosti autizma.
Sledeće dvije studije Taylor et al. 1999. i Chen et al. 2004) koje su proučavale promjenu učestalosti autizma nakon uvođenja MMR vakcinacije u Velikoj Britaniji, nisu utvrdile nikakav nagli porast prevalence autizma nakon uvođenja ove vakcine.
Kao što bismo očekivali nagli porast učestalosti ASD-a nakon uvođenja MMR-a, da ta veza zaista postoji, tako bi prekid vakcinacije ovom vakcinom trebalo da dovede do naglog pada stope autizma u populaciji.
Idealna prilika za ovakvo istraživanje, ukazala se 1993. godine kada je Japan naglo prekinuo program vakcinacije kombinovanom MMR vakcinom (koji se sprovodio od 1989.) zbog neuobičajeno visoke učestalosti neželjenih reakcija (koja je kako se kasnije pokazalo bila vezana za soj virusa zaušaka, koji je u zapadnim zemljama ranije već napušten, odnosno zamijenjen bezbjednijim sojem).
Treba naglasiti da je Japan nakon ovoga vakcinaciju protiv malih boginja, zaušaka i rubeole nastavio sa tri različite, monovalentne vakcine, koje su davane u različito vrijeme, što je Vejkfild upravo i pokušavao da izdejstvuje u Velikoj Britaniji da bi plasirao svoju vakcinu na tržište (moguće je i da su mu japanska iskustva i dala ideju za „biznis plan“).
Honda i saradnici su 2005. godine objavili veliku studiju (Honda et al. 2005) koja je posmatrala kompletnu dječju populaciju grada Jokohame (oko 300 000 djece), rođene između 1988. i 1996. godine, dakle u kritičnom periodu prije uvođenja, tokom sprovođenja i nakon ukidanja MMR vakcinacije.
Suprotno od očekivanog, u periodu nakon ukidanja vakcinacije, nije zabilježen pad, već porast učestalosti ASD-a praktično identičan onom u drugim razvijenim državama koje su nastavile da sprovode MMR vakcinaciju. Veličina studije, njen dizajn i rezultat, i bez daljih istraživanja bi bili dovoljni da pobiju teoriju o povezanosti ove dvije pojave. Međutim, istraživanja nisu stala na tome.
Nekoliko relativno velikih studija slučaja i kontrola (case-control) proučavalo je odnos između MMR vakcinacije i ASD-a (Smeeth et al. 2004.), timerosala i ASD-a (Price et al. 2010.), nivoa imunološke stimulacije uzrokovane vakcinacijom i autizma (DeStefano et al. 2013.) i ponovo MMR vakcinacije i autizma (Uno et al. 2015.) i ni jedna nije dokazala vezu između autizma i prethodne vakcinacije.
Kao što je ranije rečeno, ove studije podrazumjevaju da se odrede dvije grupe ispitanika (grupa sa autizmom i kontrolna grupa bez njega) a da se zatim pregledom njihove medicinske dokumentacije uporedi stepen izloženosti pretpostavljenom uzročnom faktoru (u ovom slučaju vakcini).
Za razliku od toga kod kohortne studije ispitanici se dijele na grupu izloženih i grupu neizloženih pretpostavljenom uzročnom činiocu (vakcini). Na kraju perioda posmatranja, upoređuje se ishod (u ovom slučaju učestalost autizma) između ovih grupa.
Među kohortnim studijama na ovu temu, četiri se posebno ističu dobrim dizajnom i ogromnim uzorkom: Anders et al. 2004 sa 109 834 ispitanika, Madsen et al. 2002 sa 537 303 ispitanika, Jain et al. 2015, sa 95 727 djece i Verstraeten et al. 2003 sa 124 170 ispitanika.
Ni jedna od ovih studija nije našla asocijaciju između vakcinacije i autizma.
Od gore navedenih studija, posebno je zanimljiva Jain et al. (2015), jer je obuhvatila podgrupu od 1929 djece koja su imala starijeg brata ili sestru sa dijagnozom autizma. To ih je svrstalo u grupu visokog rizika, jer je zbog jake genetske komponente rizik od ponavljanja ASD-a kod ostale djece u porodici oko 19%.
U antivakcinalnim krugovima vlada vjerovanje da je MMR vakcina okidač za ispoljavanje autizma kod visoko rizične djece. Dizajn ovog istraživanja je omogućio da se to provjeri i studijom nije nađena nikakva razlika u učestalosti ponavljanja autizma kod vakcinisane i nevakcinisane djece sa starijim autističnim bratom ili sestrom.
Apsolutno najkvalitetniji vid naučnog istraživanja čine, kao što smo ranije rekli, sistematski pregled literature i meta-analiza.
Sistematski pregled literature podrazumjeva pregled apsolutno sve medicinske literature na datu temu, bez obzira na zaključak do koga je neko pojedinačno istraživanje došlo.
Za razliku od toga, nesistematski (ili generalni) pregled, znači da autori u studiju uvrštavaju radove po svom nahođenju, odnosno samo one koje smatraju relevantnim za temu, što znači da su ovakvi radovi mnogo podložniji predrasudama autora.
Ima više sistematskih revizija koje ne podržavaju tezu o povezanosti vakcinacije i autizma, a najvažnije su: Jefferson et al. 2003, Klein and Diehl. 2004, Parker er al. 2004, Hurley et al. 2010, Stratton et al. (eds). 2011, Demicheli et al. 2012, Margaret et al. 2014.
Među ovim istraživanjima posebno se ističe Demicheli et al. 2012 jer se radi o jednoj ogromnoj studiji koja je obuhvatila 27 kohortnih studija, 17 case-control studija, pet randomizovano kontrolisanih studija, jednu kontrolisanu kliničku studiju i još nekoliko manjih istraživanja.
Svim ovim ispitivanima, ukupno je obuhvaćeno 14 700 000 djece i nije nađena veza između MMR vakcine i autizma, astme, polenske alergije, leukemije, dijabetesa tipa 1, poremećaja hoda, Kronove bolesti, demijelinizujućih bolesti i učestalosti virusnih i bakterijskih infekcija.
I na kraju, majka svih naučnih istraživanja, meta-analiza.
Ova vrsta studije ima najmoćniji dizajn jer podrvgava statističkoj analizi združene podatke većeg broja pojedinačnih istraživanja, čime ujedno stavlja u pravi kontekst i pojedinačna istraživanja koja su došla do rezultata suprotnih ostaloj naučnoj literaturi.
Postoji samo jedna meta-analiza koja se bavi odnosom vakcinacije i autizma: Taylor et al. 2014. Jedna ali vrijedna.
U pitanju je statistička analiza sa ogromnim uzorkom od 1 200 000 djece koja je došla do nedvosmislenog zaključka da ne postoji veza između autizma i vakcinacije, timerosala i žive.
Da podsjetimo, meta analiza se nalazi na vrhu piramide pouzdanosti naučnih istraživanja.
Da rezimiramo, glavni problem sa studijama koje antivakcinalisti često citiraju kao dokaz, jeste u tome što velika većina samo iznosi hipotezu o mogućem mehanizmu kojim bi vakcina mogla da izazove oštećenje mozga i autizam, dok se tu i tamo može naći po neka populaciona studija koja tu vezu navodno dokazuje.
Međutim, kao što smo vidjeli, sve te studije imaju neku značajnu metodološku grešku, koja dovodi do toga da je iz njih nemoguće izvući zaključak koji su autori izvukli.
Ovakva istraživanja se povremeno pojavljuju u stručnoj literaturi iz dva razloga.
Prvo, zato što postoje imućni ljudi koji snažno vjeruju da su vakcine uzrok autizma i svojim novcem (Dwoskin Family Founadation, Katlyn Fox Foundation) finansiraju nova i nova istraživanja u pokušaju da dokažu ono što su mnogobrojna ranija istraživanja već odbacila i drugo, zato što se danas na svijetu svakodnevno objavljuje na hiljade naučnih radova, u različitim naučnim časopisima.
Problem je u tome što svi naučni časopisi ni približno nisu isti. Postoje renomirani časopisi, kao što su New England Journal of Medicine, čije uredništvo čine vrhunski stručnjaci iz svojih oblasti, koji kroz sitno sito provlače svaki rad koji im je upućen, tako da informacijama koje ti radovi nude možemo prići bez rezerve.
S druge strane, postoje minorni časopisi, koji radove objavljuju nakon minimalne provjere, ili bez provjere uopšte, često odmah nakon što autori plate (!!!) da im se rad objavi, pa se u njima može naći sve i svašta.
Ni jedno od istraživanja koja su našla vezu između vakcinacije i autizma nije objavljeno u nekom renomiranom časopisu.
Pošto u grupi istraživanja koje negiraju vezu između vakcinacij